Mijn kleinzoon Thijmen van 8 heeft gisteren op 5 december een fantastische dag gehad. Omdat hij volop gelooft in Sinterklaas. En geniet samen met zijn broertje Tobian met volle teugen van de overvloed aan kleine (wasco-krijt) en praktische (wollen sokken) cadeaus. En daar kunnen wij dan weer erg van genieten.
Thijmen houdt de wereld om hem heen scherp in de gaten. Een nieuw gelegd terras met steentjes tussen de tegels wordt beoordeeld op consistentie en hij concludeert na inspectie: ‘Dat is een mooi figuurtje’. Alle ‘facts en figures’ weegt hij mee in dit rationele oordeel.
Rond Sinterklaas wordt deze observerende houding wel heel erg tot het uiterste getest. Spullen die al werden aangeschaft komen uit de zak. ‘Die had jij toch al mamma?’ En cadeautjes op school worden herkend: ‘Hé, dat heeft de moeder van Jenthe gemaaakt’ En zo zijn er vele observaties die, als je ze aaneenrijgt, tot conclusies en vragen zouden moeten leiden rond de existentie van Sinterklaas.
Maar die vragen komen niet. Want ook Thijmen is een mens. Met psychologische beschermingsmechanismen. Ons brein beschermt ons namelijk tegen een overdosis informatie. De boven omschreven situatie is een typisch voorbeeld van een ‘confirmation bias’: de neiging om nieuwe informatie in te passen in een bekend en gewenst beeld.
En wat heeft dit met beleggen te maken ?
Het gaat ook over dat aandeel dat u al zolang in portefeuille heeft. Slecht nieuws bedekt u met de mantel der liefde en goed nieuws bevestigt u in uw keuze. Rationeel? Nee. Iets geleerd van Sinterklaas-saga? Nee. Fijn om te hebben. JA!
Zo ziet u maar weer, beleggen heeft zeer veel met psychologie te maken.
En ik, Thijs, ik durf hier pas over te schrijven op de dag dat Sinterklaas het land verlaten heeft…
